چرا همیشه احساس تنهایی می‌کنم؟
بررسی تنهایی مزمن و اقداماتی که می‌توان برای آن انجام داد.
در سال 2023، جراح عمومی ایالات متحده اعلام کرد که تنهایی به نوعی همه‌گیری مخفیانه و جدید در آمریکا تبدیل شده است و این موضوع ارزش صحبت کردن دارد.
ما ظاهراً به‌صورت آنلاین بیش از هر زمان دیگری به هم متصل هستیم، اما تعاملات رو در رو و حس جامعه حضوری به‌طور جدی کمبود دارند.
تفاوت بین تنها بودن و تنهایی مزمن
زمانی که تنها هستید، این می‌تواند یک انتخاب فعال برای خلوت کردن باشد. در این حالت، شما ارتباطات عمیق و رضایت‌بخشی با دیگران دارید و در عین حال، زمانی را به‌صورت آگاهانه برای خود اختصاص می‌دهید.
تنهایی مزمن، نوعی انزوای عمیق است که ناشی از جدایی ناخواسته از روابط معنادار برای مدت طولانی است. ممکن است در میان دیگران باشید، اما همچنان احساس کنید که یک جزیره جدا افتاده هستید.
تنهایی مزمن به چه معناست؟
برقراری ارتباط با دیگران، تمایلی پایدار است که از دوران نوزادی و از طریق مراقبان اولیه ما آغاز می‌شود. قبل از اینکه چیزی درباره دنیا بدانیم، تمایل ذاتی برای برقراری ارتباط با افرادی که از نظر عاطفی پاسخگو هستند و می‌توانند نیاز بنیادین ما به نزدیکی را برآورده کنند، در ما وجود دارد.
انگیزه‌ای بیولوژیکی برای همکاری و پیشرفت با دیگران وجود دارد. تحقیقات نشان می‌دهند افرادی که سبک دلبستگی سالم و امنی با دیگران دارند، سطوح بالاتری از شادی و رفاه را گزارش کرده‌اند.
در تنهایی، ممکن است تمایل شدیدی به اجتماعی شدن داشته باشید، اما از صمیمیت انسانی رضایت‌بخش برای روزها، هفته‌ها، ماه‌ها یا حتی سال‌ها محروم باشید. تنها بودن بدون داشتن یک جامعه، می‌تواند باعث رنج، غم، سکوت و درد شود.
زمانی که احساس می‌کنید کسی را ندارید که بتوانید واقعاً به او اعتماد کنید، این مسئله می‌تواند شما را در برابر تنهایی آسیب‌پذیر کند، نحوه نگاه شما به دنیا را به منفی تغییر دهد و نتایج مضر برای سلامت شما به همراه داشته باشد.
تنهایی مزمن به‌عنوان یک وضعیت خاص سلامت روان در نظر گرفته نمی‌شود، بلکه یک پدیده طبیعی روان‌شناختی و یک همه‌گیری در حوزه سلامت عمومی است. تنهایی می‌تواند در هر سنی، جنسیتی، قومیتی، گرایش جنسی، یا پیشینه اقتصادی اجتماعی و در هر مرحله‌ای از زندگی رخ دهد و پیامدهای جدی بر سلامت روانی و جسمی داشته باشد.
نشانه‌های تنهایی مزمن
بزرگ‌ترین نشانه تنهایی مزمن این است که احساس کنید هیچ رابطه معناداری ندارید که بتوانید مشکلات و تجربیات خود را با آن به اشتراک بگذارید. ممکن است بخواهید با یک شریک، دوست یا یکی از اعضای خانواده ارتباط برقرار کنید اما احساس کنید کسی در کنار شما نیست.
اگر با تنهایی مزمن دست و پنجه نرم می‌کنید، در اینجا برخی از علائم ظریف دیگری که ممکن است تجربه کنید آورده شده است:
- کمبود محبت و صمیمیت
- کمبود فعالیت بدنی
- رژیم غذایی ناسالم
- مشکلات خواب
- مشکلات وزنی مانند افزایش وزن بیش از حد
- خلق و خوی پایین و کاهش انرژی
- وضعیت ضعیف سلامت جسمی
- درد در مفاصل و بدن
- مشکلات کنترل رفتارهای تکانشی مانند خرید بی‌رویه
- تماشای پی‌درپی سریال‌ها یا فیلم‌ها
- علائم افسردگی مانند ناراحتی و بدبینی
- سوءمصرف مواد
- افکار چرخه‌ای و تکراری
- افکار منفی و نگرانی مداوم
- احساس بی‌ارزشی و طرد شدن
- کاهش توانایی‌های شناختی
این علائم می‌توانند به‌تدریج و به‌صورت ترکیبی بروز کنند و کیفیت زندگی فرد را به‌شدت تحت تأثیر قرار دهند.
علل تنهایی مزمن
تنهایی مزمن می‌تواند به دلایل مختلفی رخ دهد. تحقیقات این دلایل را به شرح زیر دسته‌بندی کرده‌اند:
1. تنهایی موقعیتی:
این نوع تنهایی زمانی اتفاق می‌افتد که فرد با یک رویداد در محیط روبرو می‌شود، مانند:
- درگیری شخصی
- تغییر مکان یا مهاجرت
- تغییر شغل
- وقوع حادثه، فاجعه یا همه‌گیری
2. تنهایی رشدی:
این نوع تنهایی زمانی رخ می‌دهد که فرد رویدادی جسمی یا روانی را تجربه کند، مانند:
- سبک زندگی ناپایدار در خانه
- فقر
- مشکلات رشدی
- فقدان دردناک یک فرد مهم در زندگی
- داشتن ناتوانی‌های ذهنی، جسمی یا روانی
3. تنهایی درونی:
این نوع تنهایی زمانی بروز می‌کند که فرد یک رویداد درونی را تجربه کند، مانند:
- افسردگی
- اضطراب
- کمبود عزت نفس
- راهبردهای مقابله‌ای ناسالم
- احساس گناه
داده‌های آماری مرتبط با تنهایی:
مطالعه‌ای در سال 2022 نشان داد که یک‌سوم بزرگسالان بالای 45 سال احساس تنهایی می‌کنند.
یک‌چهارم بزرگسالان بالای 65 سال احساس انزوای اجتماعی دارند.
مهاجران سالمند بیشتر در معرض خطر تنهایی مزمن هستند، زیرا مهاجرت می‌تواند اختلافات فرهنگی، شبکه‌های اجتماعی پراکنده و موانع زبانی را تشدید کند.
تنهایی در جامعه LGBTQ+:
تحقیقات جدید نشان داده‌اند که میزان تنهایی در میان سالمندان LGBTQ+ بالا است. این جمعیت به دلیل انگ اجتماعی و طرد شدن از سوی خانواده و دوستان، بیشتر در معرض خطر هستند. تنهایی مزمن در این افراد باعث می‌شود که به دلیل اضطراب، افسردگی، مشکلات سلامتی و تردید در ارتباط با دیگران، ایجاد روابط معنادار برایشان دشوار شود.
تنهایی در نوجوانان و کودکان:
مطالعه‌ای در سال 2014 گزارش داد که 80٪ نوجوانان و کودکان زیر 18 سال در دوره‌ای از زندگی خود احساس تنهایی را تجربه کرده‌اند. این مسئله برای نوجوانان می‌تواند بسیار سخت باشد، زیرا آن‌ها هنوز مهارت‌های لازم برای مقابله با انزوا را توسعه نداده‌اند. احساس دیده شدن، درک شدن، پذیرفته شدن و دوست داشته شدن برای رشد آن‌ها ضروری است.
تأثیرات تنهایی
تنهایی مزمن یک تجربه ناراحت‌کننده است که می‌تواند احساسات شدید پوچی، درد و سنگینی عاطفی را به همراه داشته باشد.
یافته‌های تحقیقاتی:
مطالعات آزمایشگاه ژنومیک UCLA نشان داد که تنهایی سلول‌های سیستم ایمنی را تغییر داده و تضعیف می‌کند، التهاب را افزایش می‌دهد و خطر بیماری‌های مزمن را بالا می‌برد.
CDC گزارش داد که تنهایی می‌تواند خطر ابتلا به بیماری‌های زیر را افزایش دهد:
- دمانس (زوال عقل)
- استرس
- آلزایمر
- فشار خون بالا
- بیماری قلبی
- سکته مغزی
- سوءمصرف مواد
- اضطراب
- چاقی
- خودکشی
- افسردگی
سایر پیامدهای تنهایی مزمن:
- اختلالات شخصیتی
- مرگ زودرس
- نیاز بیشتر به داروهای روان‌درمانی
این یافته‌ها تأکید می‌کنند که تنهایی مزمن نه تنها یک تجربه روانی، بلکه یک مسئله جدی سلامت عمومی است که باید مورد توجه قرار گیرد.
غلبه بر تنهایی
ما بیشتر از هر زمان دیگری عمر می‌کنیم و به هم متصل هستیم، اما سطح فعلی تنهایی بی‌سابقه است. ممکن است احساس کنید خروج از تنهایی مزمن غیرممکن است، اما این کاملاً دور از واقعیت است. مهم است که به یاد داشته باشید: تنهایی یک تجربه طبیعی و جهانی است که برای همه اتفاق می‌افتد.
راه‌حل تنهایی مزمن، برقراری ارتباط با دیگران است. با این حال، این کار آسان نیست. برای باز کردن خود به روی دیگران و پذیرش خطر رد شدن، به شجاعت نیاز دارید، به‌ویژه وقتی که قبلاً احساس آسیب‌پذیری می‌کنید.
"ارتباط بین هایپر استقلال و تروما" بیشتر بخوانید.
در ادامه چند قدم ساده و مؤثر برای افزایش محبت و توجه در زندگی آورده شده است:
1. به خودتان لطف کنید.
مهم است که درک کنید تنهایی مزمن می‌تواند باورهای منفی درباره خود و ارزش شما به‌عنوان یک فرد ایجاد کند و شما را از جستجوی ارتباط بازدارد. این می‌تواند یک پیشگویی خودمحقق‌شونده ایجاد کند و شما را بیشتر از دیگران جدا کند. سعی کنید روی چیزهایی که در خود دوست دارید تمرکز کنید و نکات مثبت در تعاملاتتان را ببینید. اگر این کار زمان ببرد، اشکالی ندارد.
بیشتر بخوانید: "چرا ما به بغل نیاز داریم ؟"
2. به مراقبت از خود اهمیت دهید.
برای خروج از تنهایی، باید باور داشته باشید که شایسته ارتباط هستید. این کار می‌تواند شامل مراقبت از خود با خواب مناسب، تغذیه صحیح و لذت بردن از طبیعت باشد. پیوستن به یک باشگاه ورزشی یا گروه اجتماعی می‌تواند به کاهش انزوای اجتماعی و بهبود سلامت جسمی کمک کند و در عین حال ارتباطات اجتماعی را تقویت کند.
3. با عزیزان خود صحبت کنید.
با افرادی که در زندگی‌تان هستند و می‌توانند فضای عاطفی شما را بپذیرند صحبت کنید. نیازی نیست که کامل، شاد یا بدون مشکل باشید تا با دیگران ملاقات کنید. کافی است خودتان باشید، در هر حالت احساسی که هستید. این تغییر نگرش می‌تواند لحظات زیبایی پر از شادی و ارتباط در زندگی‌تان ایجاد کند.
4. لحظات کوچک ارتباط را پیدا کنید.
وقتی بیرون از خانه هستید، با یک فروشنده یا صندوقدار صحبت کنید. هنگام خرید مواد غذایی با کسی ارتباط برقرار کنید. یا در یک کلاس یا فعالیت جدید شرکت کنید و با یک چهره مهربان تعامل کنید. این اقدامات کوچک به مرور زمان جمع می‌شوند و حال و احساس دیده شدن شما را بهبود می‌بخشند. ارتباط لزوماً نباید بزرگ باشد. می‌تواند تدریجی و با افراد مختلف باشد تا حس جامعه را تقویت کند.
5. داوطلبی و کمک به دیگران.
با پیوستن به تلاش‌های محلی و کمک‌های متقابل، می‌توانید با افرادی که ارزش‌های شما را به اشتراک می‌گذارند ارتباط برقرار کنید و پیوندهایی ایجاد کنید که می‌دانید قبلاً این وجه اشتراک را داشتید. این کار به شما حس چشم‌انداز گسترده‌تر، هویت و دستیابی به هدف می‌دهد.
حتما بخوانید: "3 راه برای حفظ انگیزه"
6. یک حیوان خانگی بگیرید.
حیوان‌درمانی می‌تواند به‌طور مثبتی به کاهش تنهایی کمک کند. حیوانات خانگی می‌توانند احساس محبت، پایداری و کاهش انزوای اجتماعی را ایجاد کنند، زیرا نیاز دارید برای مراقبت از آن‌ها از خانه بیرون بروید.
7. از یک درمانگر کمک بگیرید.
صحبت با یک درمانگر می‌تواند به بهبود درک شما از تنهایی و ارائه ابزارها، تکنیک‌ها، حمایت و پاسخگویی هنگام برقراری ارتباط با دیگران کمک کند.
میل به ارتباط
میل به ارتباط نیرویی قدرتمند است که شما را به نزدیکی با دیگران ترغیب می‌کند. ما به‌طور بیولوژیکی برای بودن در کنار دیگران طراحی شده‌ایم، جایی که می‌توانیم داستان‌ها، تجربیات و دیدگاه‌های خود را به اشتراک بگذاریم. برقراری ارتباط می‌تواند به شما هدفی بزرگ‌تر، درکی عمیق‌تر از خود و امکان ساختن دایره‌ای از عزیزان در زندگی‌تان بدهد.
دوستی چیست؟ مطالعه این مطلب برای شما مفید است.
دیدگاه خود را ثبت نمایید.